Ραλλού Παναγιώτου, Portrait by Πηνελόπη Γερασίμου. H Ραλλού Παναγιώτου συνδυάζει μοναδικά τη γλυπτική και τα βίντεο με άλλα εκφραστικά μέσα για να δημιουργήσει έργα που εξετάζουν τους τρόπους προβολής, συμπεριφοράς και παρουσίασης μέσα στο συνεχώς μεταβαλλόμενο σύγχρονο περιβάλλον. Η πρακτική της ισορροπεί ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, το προσωπικό, το ιστορικό και το τεχνολογικό.
- Ποιες είναι οι βασικές αρχές της εικαστικής σου πρακτικής;
Αυτό θα μπορούσε να απαντηθεί σε μορφολογικό επίπεδο όπως της υλικότητας και της χρωματικότητας, σε εννοιολογικό όπως του θεματικού αντικειμένου, σε ψυχολογικό επίπεδο, της οικειοποίησης και του σασπένς- και κυρίως, στο πως λειτουργούν αυτά τα πεδία μαζί σαν ένα μοτέρ μέσα στο συμβάν ενός έργου. Πολλές φορές οι αισθητικές επιλογές είναι για γερά νεύρα. Πχ, θα μπορούσε να αφεθεί κανείς σε μια χρωματική έξαρση και τελικά η πραγματικότητα ενός έργου να θυσιαστεί και να καταλήξει κανείς με κάτι σαν εντυπωσιακή καλοβαμμένη καφετιέρα. Με ενδιαφέρει το ακριβώς αντίθετο: το μερικό αντικείμενο, το αντικείμενο που αντιστέκεται σε ολότητες, που συνδέεται με το σώμα, το διαπερνά, το μετατοπίζει και το ενισχύει, το αντικείμενο που βρίσκεται στις παρυφές των χώρων και των σωμάτων. Υπάρχει κάτι στα στατικά αντικείμενα και στις σκληρές επιφάνειες όπως οι μαρμάρινες πλάκες, η λάκα, τα γυαλιστερά μέταλλα και ξύλα, οι δερματίνες, όπου εγγράφεται ο χρόνος και η σωματική πραγματικότητα, και μέσα από αυτές τις κοντινές επιφάνειες προκύπτουν διαφορετικές εντάσεις και νοηματοδοτήσεις, είναι σαν η τοπολογία να εισχωρεί στο σώμα και το σώμα στην τοπολογία.
- Από πού αντλείς έμπνευση;
Από ανειλημμένες υποχρεώσεις απέναντι σε αντικείμενα και καταστάσεις όπου συνέβη μια αλληλεπίδραση, μια κάποια οντολογική εγγραφή και στα οποία επιστρέφω θεματικά, όπως επιστρέφει κανείς σε ένα ηλεκτρικό καλώδιο που προεξέχει και πρέπει να επισκευαστεί, με μια αίσθηση κινδύνου αλλά και μια επιτακτικότητα. Τα έργα μου προκύπτουν από συγκεκριμένα περιβάλλοντα. Εχω, θα έλεγε κανείς, μια δεξαμενή εικόνων και αντικειμένων και κάθε φορά υπάρχουν προτεραιότητες και διαφορετικός τρόπος που οργανώνονται σύνολα έργων. Αναγνωρίζω κάποια έργα που αποτελούν προσωπικούς σταθμούς, που συνήθως προκύπτουν όταν ασχολούμαι με μια προηγούμενη φάση και που ανοίγουν μια νέα περίοδο. Σηματοδοτούν μια αλλαγή πίστας! Και υπάρχουν έργα που είναι ΄κολλημένα΄ για πολύ καιρό, που πάντα κάτι εκκρεμεί και παραμένει μυστηριώδες, και ξαφνικά λύνονται σαν να τραβιέται μια κουρτίνα.
- Με τι καταπιάνεσαι αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο ετοιμάζω μια μεγάλη ενότητα καινούργιων έργων, όπου οι δεσμοί μεταξύ τους είναι όσο πιο ανεξάρτητοι και ελεύθεροι γίνεται, η αφήγηση που διαχέεται ανάμεσα τους, εάν υπάρχει, είναι ελλειπτική, τα νοήματα και οι φόρμες είναι ελεύθερα στο χώρο να συνδεθούν κατά βούληση. Η νοηματική κλίμακα κυμαίνεται από αναφορές σε δρόμους και γραμμές του αστικού τοπίου, μέχρι ραφές και ταμπέλες στα ρούχα περαστικών που είναι ή δεν είναι εκεί. Η μετατόπιση εκτείνεται θεματικά από αναφορές στο κέντρο της πόλης μέχρι ερημικούς επαρχιακούς οικισμούς, ενώ η χρονική απόκλιση κυμαίνεται από την δεκαετία του ’70 μέχρι σήμερα.
- Πως έχει επηρεάσει η κατάσταση που ζούμε τη δουλειά σου; Ποιοι είναι οι τρόποι διαφυγής σου;
Η κατάσταση που ζούμε παρουσιάζει μια πρακτική περιπλοκότητα που διογκώνει κάθε μικρή ενέργεια σε σχέδιο δράσης, και ταυτόχρονα υπάρχει μια αοριστία που προσδίδει θεατρικές και λογοτεχνικές διαστάσεις σε καθημερινές καταστάσεις. Επειδή η καλλιτεχνική παραγωγή περιλαμβάνει και τέτοια στοιχεία, υπάρχει μια ικανότητα αντιμετώπισης αυτών των καταστάσεων εξαίρεσης, και επίσης μετατρέπεται σε μία οδό διαφυγής.
- Θεωρείς πως η Ελλάδα παρέχει το κατάλληλο περιβάλλον για τους καλλιτέχνες;
Η Ελλάδα παρέχει πολύ καλό περιβάλλον για τα αισθητήρια νεύρα με καλλιτεχνική κλίση, μια φαντασμαγορική ποικιλία κτιρίων, ερειπίων, μοντερνισμού, δημιουργικής αυθαιρεσίας, προαστίων, χωριών, οικισμών, λιμανιών. Έχει τα πιο ευχάριστα εργαστήρια όλων των ειδών, συνεργεία, μεταλλουργεία, σιδεράδικα, φανοποιεία, και επίσης ανθρώπους που ξέρουν να ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά πράγματα, να γράφουν και να επιμελούνται με εκλεπτυσμένη ευαισθησία και ιστορική επίγνωση. Αλλά είναι λυπηρό που δεν συντρέχει την καλλιτεχνική παραγωγή, δεν την συντηρεί, δεν τη καταγράφει, δεν την περιλαμβάνει, δεν εκπαιδεύει το κοινό να την αξιολογεί.
- Μια ευχή για το μέλλον
Να μην χρειάζονται ευχές για την υλοποίηση δημιουργικών επιθυμιών.
TAGS
